Ακολουθώντας το πνεύμα των ημερών επιλέγουμε να παρουσιάσουμε ορισμένες από τις εργασίες των μαθητών του Γυμνασίου μας, οι οποίες δημιουργήθηκαν με τους μαθητές μας να εμπνέονται από το εορταστικό κλίμα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
«Αυτόματη γραμμή» της Κωνσταντίνας Λίτσα (Β΄ Γυμνασίου)
Ήταν κάποια Χριστούγεννα που τα πέρασα εντελώς μόνος. Που είναι οι φωνές; Ο κόσμος; Οι συγγενείς μου; Τα ξαδέλφια μου; Εγώ ήμουν στη μέση∙ κάπου, σε κάποιον ωκεανό και αυτοί ήταν σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Τρώγαν, γλένταγαν, χόρευαν και τα έλεγαν χωρίς εμένα.
Ξάπλωσα στο κρεββάτι μου και τους σκεπτόμουν. Ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα «Χρόνια Πολλά! Καλά Χριστούγεννα» από τη θεία μου… Τόσο εύκολα με ξέχασαν. Δε μου κολλούσε ύπνος. Ονειρευόμουν τα φαγητά στο τραπέζι να πηγαινοέρχονται και το τζάκι με τη φωτιά αναμμένη. Οι συνάδελφοί μου είχαν πέσει νωρίς για ύπνο. Έτσι κι εγώ βρήκα την ευκαιρία να κατευθυνθώ προς τα μαγειρεία, να κάτσω στους πάγκους και να φάω ό,τι είχε περισσέψει από το μεσημέρι.
Καθώς έτρωγα τα καλαμαράκια με το ρύζι, με έπιασαν τα κλάματα στο πάτωμα της κουζίνας. Η σούπα μπροστά μου αλλά και το πάτωμα είχαν γεμίσει με τα δάκρυά μου. Οι σκιές από τις κατσαρόλες έπεφταν και σχημάτιζαν διάφορες σχήματα και μορφές, που στο μυαλό μου έμοιαζαν με τα πρόσωπα των συγγενών μου, που γέλαγαν και έτρωγαν χωρίς εμένα. Δεν κατάλαβα τι έγινε, αλλά ένας δυνατός θόρυβος τρύπησε τα αυτιά μου. Μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου και να καταλάβω πως με είχε πάρει ο ύπνος στην κουζίνα όλο το βράδυ, ο μάγειρας στεκόταν από πάνω μου και με κοίταζε με απορία. Τρόμαξα, ντράπηκα και έτρεξα στο δωμάτιό μου γρήγορα. Οι συνάδελφοί μου με κοιτούσαν περίεργα που βγήκα από την κουζίνα με τις πιτζάμες και ο φίλος μου ο Στέλιος ξέσπασε μονομιάς σε γέλια. Κοιτάχτηκα στον καθρέπτη του μπάνιου. Τα μάτια μου ήταν πρησμένα από το κλάμα.
Ήταν μακράν τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής μου, που θα τα θυμάμαι για πάντα. Πέρασα απαίσια και εύχομαι κανείς, ποτέ, να μην νοιώσει αυτό το ψυχοφθόρο και σιχαμερό συναίσθημα.
Καλά Χριστούγεννα!
«Ήταν κάποια Χριστούγεννα…» του Κωνσταντίνου Τσαπουρνιώτη (Β΄ Γυμνασίου)
Ήταν κάποια Χριστούγεννα που
στολίσαμε το δέντρο
με μπάλες και κεράκια
κι αναμμένα φαναράκια,
και παιχνίδια και αγγελούδια
κι άλλα χίλια δυο καλούδια.
Κάτω χαμηλά στη βάση,
μάγοι και βοσκοί έχουν φτάσει,
και προς της κορφής τα μέρη
φέγγει λαμπερό ένα αστέρι.
«Το πεφταστέρι να Σε φωτίζει με αγάπη» της Ιωάννας Καρατζά
Ήταν κάποια Χριστούγεννα.
Τα Χριστούγεννα που
γιορτάζουμε εσένα Χριστέ μου.
Που γεννήθηκες σε
μια φάτνη με
το πεφταστέρι να Σε
φωτίζει με αγάπη
και αλήθεια.
Το πρόσωπό Σου είναι
τόσο όμορφο, τόσο γαλήνιο.
Εσύ, Χριστέ μου,
δίδαξες στους μαθητές Σου
την αγάπη.
Για έναν λόγο ήρθες
σε αυτόν τον κόσμο,
για να μας δωρίσεις
την αιώνια ζωή.